Cukiernia "Zerbröckeln"

[Femme Mystere]

Ciekawe, czy tak słynny cukiernik wymyśli coś dla Faktotum.

[Heinz-Werner Grüner]

Ciekawe, czy tak słynny cukiernik wymyśli coś dla Faktotum.

Myślę, że to kwestia czasu...

[Isabella Swann]

No to chyba mam swoją ukochaną ciastkarnię teraz w Edelweiss

[Heinz-Werner Grüner]

No to chyba mam swoją ukochaną ciastkarnię teraz w Edelweiss

Ale to chyba oczywiste? Po pierwsze bo nie ma lepszej, po drugie nie ma innej.
W każdym razie "Zerbröckeln" jest unikatowa!

[Femme Mystere]

Lieselotte oczywiście nie mgoła przepuścić takiej okazji, jak wypad z Oberhauptem do cukierni. Tyle słodkości! Ta atmosfera! Zasiadła przy stoliku i zamówiła kurtyzankę i kawę. Potem skupiła się już tylko na rozmówcy.
- Jak się czujesz, Herr Oberhaupt? Czy udało ci się dogonić jakiegoś jelenia na wyprawie? - zapytała, przyglądając się stanowi zdrowia swojego rozmówcy

[Heinz-Werner Grüner]

Oberhaupt czuł się dzisiaj nieszczególnie dobrze, pomimo, że szpital opuścił w pełni zdrów, ale nie chciał pokazać słabości i rzekł:
-Droga Pani Augentrost, serdecznie dziękuję za miły gest i odebranie mnie ze szpitala. Czy udało mi się dogonić jelenia? - uśmiechnął się kącikeim ust - Nie tylko jelenia, ale i pięć loszek. Człowiek nieco odpoczął w tych górach psychicznie, ale fizycznie to cieżkie wyzwanie. Następnym razem muszę się do tego znacznie lepiej przygotować. Nie może być tak, że trafiam do szpitala, tak nie przystoi oberhauptowi - ewidentnie miał wyrzuty sumienia z powodu braku formy fizycznej.
-No, ale dosyć o mnie, co tam słychać u Ma'am? Jakieś ciekawe wieści ze Stadt? Der Sitz jeszcze stoi? - zaśmiał się i oczekując odpowiedzi rozglądał się za obsługą, gdyż strasznie miał ochotę na kurtyzanę, tak jakby to miało przyśpieszyć jej podanie.

[Femme Mystere]

- Ważne, że odnalazł Herr Oberhaupt w lasach swego syna, to było chyba przeznaczenie. - wyznała, choć zwykle nie wierzyła w przeznaczenie. - Edelweiss bez swojego oberhaupta usychało jak więdnąca szarotka. - przyznała. - Choć dołożyliśmy z drugim Faktotum wszelkich starań, by Edelweiss funkcjonowało. I... - przechyliła się nad stolikiem i dalej mówiła szeptem. - ... - niestety ktoś ukradł plakat z Waszego gabinetu. Strasznie mi przykro. - powiedziała już głośniej, prostując plecy i uśmiechając się. - I chyba wiem, kto to mógł być.

[Heinz-Werner Grüner]

Heinz aż poderwał się z krzesła i szeptem, ale wyraźnie wzburzony powiedział:
-Mein Mutter Prokrastination! Jaki do licha plakat!? Co to za złodziej? Opowiadaj Mein Faktotum o co chodzi? Był napad na Der Sitz? Czy jak? - zaczął wypytywać, zaraz po tym jak się chwilę ogarnął i poprawił marynarkę.

[Ernst Zerbröckeln]

Ernst Zerbröckeln stanął w drzwiach cukierni i ujrzawszy Wilberta zaczął z nim rozmawiać.

- Wilbercie, byłem dzisiaj u Stefana. Zaproponował że stworzymy razem jakiś wspaniały, nowy przysmak. Jak byłem w wielu krajach to otrzymałem dobre przepisy. Jak już skończysz pracę to przyjdź do mojego mieszkania i możemy pracować. Poproszę pyszne Heinzbrötchen. - rzekł Ernst na powitanie i usiadł przy stoliku.

[Heinz-Werner Grüner]

Ernst Zerbröckeln stanął w drzwiach cukierni i ujrzawszy Wilberta zaczął z nim rozmawiać.

- Wilbercie, byłem dzisiaj u Stefana. Zaproponował że stworzymy razem jakiś wspaniały, nowy przysmak. Jak byłem w wielu krajach to otrzymałem dobre przepisy. Jak już skończysz pracę to przyjdź do mojego mieszkania i możemy pracować. Poproszę pyszne Heinzbrötchen. - rzekł Ernst na powitanie i usiadł przy stoliku.

-Mój drogi braciszku, zjawiasz się po tylu latach, bez słowa wyjaśnienia i teraz oczekujesz, że zrobimy coś wspólnie? W normalnych warunkach, kiedy moja głowa pracowała jeszcze na wysokich obrotach w ogóle nie zastanawiałbym się i wyrzucił cię bez oczekiwania na wyjaśnienia. Jednak z czasem moje serce zmiękło, a odkąd pochowałem Judith to czuje się taki samotny... - westchnął i na chwile zamyślił się... po czym skinął na pracownicę, która momentalnie wykonała polecenie służbowe, choć niewypowiedziane, to wiedzała co ma robić. Podała młodszemu z braci zamówioną heinzbrötchen
-Zróbmy zatem tak jak mówisz. A więc pojednanie, a na dobry początek wspólne pieczenie. - spojrzał na zegarek, po czym mówił dalej:
-Zamykam o 20. Będę u Ciebie kwadrans później. Dziś pracownik rozliczy zmianę. Oby się tylko nie pomylił...
W oddali było widać "tuptajacą" z przejęcia dziewczynę, u której najwyraźniej pomysł podliczenia dziennego utargu wywołał niemały stres.
Okdąd tu pracowała to zawsze robił to szef, na zamknięcie zmiany...Tymczasem pojawienie się brata wpłynęło na jego całkiem surową duszę diametralnie inaczej niż się tego wszyscy spodziewali.