Windsachen Co.

[Anastasia Windsachen]

Na jarmarku postanowiła się pojawić również i Anastasia ze swoją firmą. Od czwartkowego wieczoru stoisko ustawiało kilku pracowników, którzy również przywieźli cały reklamowy asortyment. Pod czerwonym namiotem stały ciemne, dębowe stoły, na których wyłożono część produktów, pojawiły się również drewniane manekiny oraz stojaki. Całość uświetniało stanowisko, na którym właśnie postawiono parujące gary.

Na pierwszym że stołów po prawej leżały produkty pochodzące z farm Berklehopf i Everrun. Znaleźć tam można było sery owcze, wełnę, mleko, zboża czy drobne przetwory, jak dżemiki. Na następnym z blatów ustawiono po dwa rzędy każdej z produkowanych przez rodzinne destylarnie nalewek i... whisky. Znaleźć można było złotą jabłówkę, którą wykonano z brzozopolańskich jabłek, malinówkę z malin, których rzędy sadziła między innymi sama Anastasia, mahoniówkę, która była pewnym eksperymentem i czekała na śmiałków do spróbowania czy... rabarbarówkę, którą już niektórzy zdołali posmakować. Teraz była już po wskazanym według przepisu okresie dojrzewania także ciekawe, co przyniesie... Najciekawsza jednak była w tym wszystkim whisky. Eksperyment Anastasii, który powstał w starej destylarni nieopodal Zamku Windsachen w Everrun. Liöwen głosiła etykieta. Słód z jęczmienia zebranego na everruńskich polach, woda z krystalicznie czystej rzeki, która codziennie uderza o te same kamienie od setek tysięcy lat... Do każdego rządku dołożono po kilka szklanek z wygrawerowanym herbem rodowym. Również do wszystkich pozycji dodana była mała tabliczka, która zawierała krótki opis produktu.

Na pierwszym stole po przeciwległej stronie leżały skryte pod kocem do ostatniej chwili tartany. Złożone w kostkę, dwumetrowe próbki każdego stworzonego do tej pory wzoru oraz jeden, specjalnie zaprojektowany na tę okazję, edelweisski wzór. Utrzymany przez Anastasię w tajemnicy przed prawie każdym tak bardzo, że sama siedziała nad krosnem i go wyszywała. Obok wzorzystych kwadratów leżały przygotowane zawczasu szarfy, kilty, spodnie czy... skarpety. Wszystko to również było wystawione na manekinach, które pozwalały zobaczyć, jak taki na przykład kilt damski leźy na ciele.

Tartan Edelweiss "Szarotka"


Nowy Tartan Rodu Windsachen "Windsachen"


Tartan Leocki "Duma Leocji"


Tartan Piotra vel Bociana "Bocian"


Tartan Rodu Popow "Popow"


Stary Tartan Rodu Windsachen (bez nazwy z racji wycofania z użytku)

Na stojakach, które ustawiono naprzeciw wejścia stały cromagchy czyli nic innego, jak dzisiaj już częściej zdobione kije do chodzenia, kiedyś laski pasterskie. Zdobione rączki wykonane z drewna lub kości były tym, co znacząco wyróżniało je spośród podobnych im wyrobów. Sama Anastasia posiadała kilka własnych, które na bieżąco wykorzystywała podczas wspinaczek po wyżynach czy po prostu długich spacerów lub wizyt, zwłaszcza teraz, gdy odezwał się wiek i zmęczenie. Ostatnie, burzliwe zmiany i wydarzenia oraz mocny atak realiozy nie przeszły bez zostawienia pamiątek. Wyźsze niż zwykłe laski pozwały na oparcie się na nich i chwilę odpoczynku czy po prostu zajęcie wygodnej pozycji.

Na środku stoiska stał natomiast stół z garami, które skrywały parującą zawartość. A były nią żur i grochówka własnoręcznie przez Anastasię ugotowanę. Odwiedzający windsacheńskie stoisko mieli więc okazję posmakować wszystkiego po trochu, nauczyć się, co nieco o krótkiej kulturze, oglądając tartany i zjeść w drewnianej misce lub wydrążonej bułce, gorący posiłek przygotowany samą Królową i Generallisimę zarazem, która czuwała nad całością od piątkowego wieczoru, służąc od rana pomocą i garścią anegdotek.

[Heinz-Werner Grüner]

-Jakie piękne. Po ile ten edelwajski koc? Wszystko na bazie produktów z Hasselandu? - oberhaupt nie mógł się nadziwić jak pięknie skomponowano kolorystykę wszystkich tartanów. Sam był wielkim zwolennikiem wszystkiemu co jest kratopodobne. Nie mógł więc sobie odmówić zakupu jednego, a może nawet kilku zdobnych kocy.

[Anastasia Windsachen]

Ubrany w tradycyjny leocki strój Gilroy Didot poruszył nerwowo wąsami. Koc? Produkty z Hasselandu? Już miał zacząć pokazywać drugą stronę charakteru, ale zobaczył, że stoi przed Oberhauptem. Uśmiechnął się więc i zaczął na spokojnie tłumaczyć wszystko szacownemu gościowi.
- Widzicie Herr Oberhaupt, muszę Was wyprowadzić z błędu, a nawet dwóch! - charyzmatycznie wskazał palcem w niebo, patrząc, jak gdyby miał przed sobą ważną misję. Niektórzy w sumie, również i on sam, powiedzieliby, że ma - obronę i zarazem szerzenie leockiej kultury. Wyprostował się i zaczął oprowadzać @Heinz-Werner Grüner po stoisku, odsuwając przejście do tematu najważniejszego czyli tartanów i cromachów na sam koniec. Wiedział, że to będzie długi temat. Podeszli do wyrobów spożywczych, które nadawały się idealnie do wytłumaczenia skąd, co jest i z czego wykonano. - Herr Oberhaupt, produkty, które tutaj widzicie pochodzą z Leocji i są wykonane z leockich produktów. Ten ser na przykład został wyrobiony z mleka owiec wypasanych na brzozopolańskich polanach. Ta szyneczka to również prościutko od tych samych owieczek. Pszenica, jęczmień czy żyto pochodzą zarówno z Everrun, jak i Brzozopól. W Everrun wykorzystuje się je głównie do handlu. Farma sprzedaje to do piekarni i młynów, choć ostatnio w ramach eksperymentu wykorzystano słód jęczmienny by wykonać whisky. To jedyny tak naprawdę produkt na całym tym stanowisku, który nie pochodzi z Leocji. Reszta... reszta jest leocka od półproduktów do produktów. Polecam Oberhauptowi łyczka albo kilka naleweczki jabłkowej. Robiona już wielokrotnie została wręcz wyuczona do perfekcji. Pani Windsachen zawsze, gdy tylko może się nią szczyci. Nic dziwnego, że jest dzisiaj w takim dobrym humorze he he.
Wskazał szefową, która nalewała gościom właśnie kolejne miski grochówki. Złośliwi mogliby powiedzieć, że ubyło jej nawet zmarszczek, a policzki były dziwnie różowe. Gilroy zaś poprowadził Oberhaupta dalej i zapewne złamał przy tym setki etykiet, i protokołów bo objął go ramieniem, przyciskając do siebie. Zaczął prowadzić szacownego gościa w stronę stoiska kulturowego, wyprowadzając drugą ręką poprzedzający zawsze jego własny, krok cromacha.
- Herr Oberhaupt, tartan. To co tutaj widzicie i wzięliście za koc, faktycznie wyszło od koca jeżeli to tak mogę ewolucyjnie ubrać w słowa. Aczkolwiek to jedynie próbka materiału, duża, nadająca się na koc, ale czy wykorzystywana jako on... Alicjanie widzicie, czyli przodkowie współczesnych Leotów, którzy następnie się zmieszali w dużej liczbie z "kolonizatorami" Jana z Unisłałowa, od wieków wypasali owce. Wszak są to zwierzęta naprawdę różnego przeznaczenia. Mamy przecież z nich wełnę, która daje nam ubrania, koce właśnie czy inne produkty odzieżowe, czy wystrojowe, ale również i mleko, mięso oraz pieniądze z handlu. Czy to żywymi, czy to już obrobionymi lub produktami, które z nich można otrzymać. Także owce to podwaliny wręcz alicjańskiej i wczesnoleockiej hmmm gospodarki zaraz obok uprawy zbóż. To oczywiście zawdzięczamy swojej topografii i tym innym mądrym, naukowym słówkom. Skąd jednak tartan? I co to jest ten tartan? - Gilroy przystanął z @Heinz-Werner Grüner przed stołem po prawej stronie stoiska. - Widzicie wszystko ma źródło w... owcach. Tak Herr Heinz, owcach. Możecie teraz sobie myśleć, ale jak to? Co one mają do powstania czegoś tak ważnego? Otóż Herr Heinz, owce wymagają dużych powierzchni do wypasania, mówię oczywiście o stadach, które nie liczą dziesięciu czy pięćdziesięciu owiec tylko naprawdę takich no, stadach stadach, a nie owczych rodzinkach. A jak wiadomo, owca to kosiarka, którą nam Matka Prokrastynacja dała. Co by człowiek nie musiał chodzić i sam żreć tej trawy czy machać kosą lub pchać maszyny, mamy zwierzęta. Ale trawa się kiedyś kończy czyż nie? Więc oczywiście wyruszano w podróż by wypasać te stada. Niekiedy, a nawet bym powiedział, że często nie było gdzie przenocować, skryć przed zimnem, deszczem, a i czasem jaka rzeka stanęła na drodze. Tośmy się zaadaptowali. Owce dają wełnę, a z tej można sobie nici urobić i cyk na krosno, mamy koc. A że przodkowie nasi kratę lubili to jakoś tak wyszło, że koce te zawsze kratkowane wychodziły. No i to początek jest właśnie dla tartanów czyli po prostu materiału, z którego powstają kolejne jakieś inne już produkty, jak kilt, skarpeta, szarfa czy tak zwany "duży kilt".
Mężczyzna pociągnął duży łyk z drewnianego kufla, który postawił za wystawkami. Od opowieści zaschło mu trochę w gardle, a zostało jeszcze trochę do powiedzenia. Ruchem zaproponował Oberhauptowi spróbowania zawartości, ale ten pokręcił głową. No cóż, może to i dobrze? Czasem nie warto mieszać, a to co spoczywało w kuflu Gilroya na pewno nie należało do "słabych produktów".
- No to już Herr wiecie, jak powstał tartan, ale jak powstał kilt? Otóż tak, jak Wam opowiadałem. Czasem jakaś rzeka stanęła na drodze, a wejść w zimną wodę w spodniach i kontynuować w nich marsz to proszenie się o jakieś zapalenia czyż nie? Więc przodkowie nasi wymyślili, że lepiej owinąć koc, w którym śpią, wokół bioder. Zaznaczam wokół, a nie nad! Bęben hehe musi, jak coś zakrywać materiał, a nie być nim przyciśnięty. Także owijali koc wokół bioder, to co zostało to zawieszali przez ramię i szli przez rzekę. Mokre, gołe nogi szybko obtarli, na zmarznięte stopy założyli wełniane skarpety i kontynuowali marsz. Od kolan w górę byli susi i zdrowi. I to w sumie są "duże kilty". Większe na wysokość od noszącego, używane zarazem jako kilt, jak i okrycia górnego. Tartan wchodził w coraz powszechniejszy użytek, oprócz pasterzy, zaczęli go używać drwale, wojowie i w końcu z setek różnych wzorów zostawało coraz mniej ze względu na ujednolicanie oraz tworzenie się klanowych ułożeń kraty. I tak sobie żyliśmy, aż przybyli Schollandczycy... - Gilroy oparł się o cromach i zapatrzył w przestrzeń. Gdzieś tam przed oczami zamiast tłumów ludzi, którzy chodzili od stoiska do stoiska widział leockie wybrzeże, na którym lądują Schollandczycy. Następnie pola, lasy i drogi, po których maszerują pod solidną musztrą wojska okupanta. Widział heroldów z czarnymi lwami na żółtych proporcach, którzy ogłaszali podwyższenie podatków dla tych, którzy zostali na wyspie. Pościgi i krwawe walki z tymi, którzy uciekli w głąb wyspy by żyć z dala od opresji okupanta. Zamiast wesołej muzyki i krzyków radości słyszał rytmiczne uderzenia butów o ziemię, stali o stal, krzyk i płacz oraz huk wystrzałów ze sztucerów. - Oni bardzo chcieli wyplenić naszą tożsamość. Zrobić sobie z nas czystych Schollandczyków. Miało nie być Leotów, Alicjan. Nie, mieli być Schollandczycy choćby trzeba było całą wyspę do cna wyczyścić i przywieźć własnych ludzi. Nie byliśmy wielcy i potężni by coś znaczyć. Palatynat Brzegu przecież upadł, a na ziemiach kiedyś do niego należących została garstka tych, którzy byli zbyt uparci i przywiązani do swojej ojczyzny by ją opuszczać. Więc zaczęli nas obdzierać z tożsamości. Tartan Herr Heinz to jest cząstka nas! A oni zakazali je produkować, ubierać i choćby odzywać się o nich słowem. Windsachenowie Herr Heinz, oni są Schollandczykami w dużej części. Kiedyś Lattweńczycy, potem Sachsenowie... jedni z tych, którzy przybili do brzegu i wyszli by go kolonizować, "cywilizować". Służyli w armii, nawet walczyli z rebelią moich przodków, a potem uciekli z wyspy, gdy widmo wojny na nią spojrzało... typowi Schollandczycy. Chociaż wtedy to już byli pół Schollandczycy, pół Leoci. Dziadek obecnej głowy rodziny, o ironio Generalissimy Leocji, ożenił się z Leotką, która pochodziła z jednego z bardzo starych klanów. Jej przodkowie walczyli z Lattweńczykami i Sachsenami. Aż dziwi w sumie, że nie zostali w Leocji mimo wszystko...
Spojrzał na Oberhaupta, poklepał go po ramieniu i w końcu wypuścił z uścisku. Ciężko wypuścił powietrze i popatrzył się na stół z tartanami.
- No i tak to jest Herr Heinz, tak to jest. Ile za te cuda? No za koc, który leży w skrzyniach i czeka... - Gilroy poczuł na ramieniu rękę. Obrócił się i zobaczył Anastasię, która uśmiechnęła się do niego.
- Pozwól, że teraz przejmę naszego szacownego gościa Gilroy. Spisałeś się bardzo dobrze, pojedz i nabierz sił bo kolejni goście czekają by wysłuchać Twoich historii. - mężczyzna odszedł, a Anastasia zwróciła się do @Heinz-Werner Grüner - Herr Oberhaupt, oczywiście nic nie płacicie bo chciałam podarować Wam w skromnym prezencie zarówno tutaj pięknie oprawiony w ramkę tartan edelweisski, jak i garść kilku produktów z niego. Po pierwsze kilt bo, jak to tak go nie dać. Po drugie właśnie koc bo wierzę, że zimy w Edelweiss potrafią być srogie i na koniec butelka właśnie jabłówki.
Anastasia obróciła się i sięgnęła do skrzyni, która stała obok stołu. Wyjęła prezenty i zaczęła podawać Oberhauptowi. Wszystko opakowane w brązowy papier, przewiązany czerwoną wstążką i z nadrukowaną grafiką Przemysłu Leockiego, która poświadczała, że produkt powstał w Leocji i z produktów leockiego pochodzenia.

[Anastasia Windsachen]

-Niesamowita jest ta historia. Kawał dobrej roboty Herr Didot. Dziękuję za wszystko. - Grüner stał jak w ryty nie do końca świadom czy zrozumiał. Herr Didot miał taką wiedzę na ten temat. A to wszystko dzięki Frau @Anastasia Windsachen - gdyby nie była mężatką... - zamyślił się przez chwilę, po czym szybko ochłonął, zdając sobie sprawę, że nachodzą mu nieczyste myśli. Zwrócił się bezpośrednio do niej.
-Szanowna Pani, serdecznie dziękuje za prezenty. Tartan powieszę w swoim biurze w Der Sitz. Kilt się przyda, ale chyba nie na co dzień. Zimno w dupsko by mi było. Nie jestem na to przygotowany... - zaśmiał się. - ...ale koc! To pierwsza klasa! W dodatku w takich kolorach?! Za jabłówkę również dziękuję. Tego nigdy za wiele. Chciałbym się zrewanżować Frau Windsachen i zaprosić na kolację, ale nie wiem czy wypada mi mężatce proponować uroczystości sam na sam. Może zatem skusi się Szanowna i potowarzyszy mi dziś wieczorem? Dostałem zaproszenie na poczęstunek do jednego z dworków Frau @Femme Mystere i Herr @Joachim Cargalho, Co Pani na to? - zapytał.

[Anastasia Windsachen]

-Niesamowita jest ta historia. Kawał dobrej roboty Herr Didot. Dziękuję za wszystko. - Grüner stał jak w ryty nie do końca świadom czy zrozumiał. Herr Didot miał taką wiedzę na ten temat. A to wszystko dzięki Frau @Anastasia Windsachen - gdyby nie była mężatką... - zamyślił się przez chwilę, po czym szybko ochłonął, zdając sobie sprawę, że nachodzą mu nieczyste myśli. Zwrócił się bezpośrednio do niej.
-Szanowna Pani, serdecznie dziękuje za prezenty. Tartan powieszę w swoim biurze w Der Sitz. Kilt się przyda, ale chyba nie na co dzień. Zimno w dupsko by mi było. Nie jestem na to przygotowany... - zaśmiał się. - ...ale koc! To pierwsza klasa! W dodatku w takich kolorach?! Za jabłówkę również dziękuję. Tego nigdy za wiele. Chciałbym się zrewanżować Frau Windsachen i zaprosić na kolację, ale nie wiem czy wypada mi mężatce proponować uroczystości sam na sam. Może zatem skusi się Szanowna i potowarzyszy mi dziś wieczorem? Dostałem zaproszenie na poczęstunek do jednego z dworków Frau @Femme Mystere i Herr @Joachim Cargalho, Co Pani na to? - zapytał.

- Bardzo chętnie Herr Oberhaupt. Poza tym obiecałam wszystko na to wskazuje, przyszłym swatom, że ich odwiedzę!

[Anastasia Windsachen]

-Jestem zatem niezwykle rad, że potowarzyszy mi Pani tego wieczoru. Ciekawe zatem gdzie nas zaproszą - uradowany Grüner zaczął się zastanawiać pod jaki adres się udać. Czy to ma być Herrenhaus von Cargalho czy Grünes Herrenhaus. Jako, że to po sąsiedzku to nie będzie wielkiego problemu. Chciał jedynie wiedzieć czy zastanie swoich faktotum na miejscu.

@Femme Mystere
@Joachim Cargalho
Wiem, że się narzucamy, ale w sumie dlaczego nie?