Poród przy pomocy manewru Grünera na przykładzie austro-węgierskiej medycyny [TAM]
Heinz-Werner Grüner
Ginekologia
Spisano dnia 30.08.1920(2020) roku, poprawiono 06.09.1920(2020) roku.
Heinz-Werner Grüner
Ginekologia
Spisano dnia 30.08.1920(2020) roku, poprawiono 06.09.1920(2020) roku.
„Poród przy pomocy manewru Grünera na przykładzie austro-węgierskiej medycyny.”
Wiele metod porodu stosowanych jest w dzisiejszych czasach w chwilach kiedy płód nie może ujrzeć naszego świata. Stosujemy chwyty, naciski, uciski czy też za pomocą specjalnych chwytaków wykonujemy manewry ruchowe, tak by w najmniejszym stopniu nie wyrządzić krzywdy rodzącej jak i płodowi. Większość stosowanych metod jest, w zależności od metody, bardziej lub mniej inwazyjna. Manewr Grünera jest w zasadzie bezinwazyjny. Nie spotkano, jak dotychczas żadnych komplikacji zarówno podczas samego porodu, jak i po, do dwóch tygodni od rozwiązania. Tak przynajmniej stwierdzono po przeanalizowaniu rozmów z matkami rodzącymi swoje potomstwo w 100 przypadkach w klinice w Klagenfurcie w okresie od lipca do września 1920 roku. Żadna z kobiet nie skarżyła się na dodatkowe cierpienie czy ból.
Główną zaletą manewru Grünera jest nie sprawianie dodatkowego, nadmiernego bólu rodzącej podczas II okresu porodu. Jest to metoda pomocy ręcznej, stosowana podczas porodu drogami naturalnymi w położeniu miednicowym. Stosowanie tego manewru odbywa się gdy urodzenie główki płodu jest niemożliwe w swojej spontaniczności i wymagałoby długotrwałej fali skurczów, która może doprowadzić rodzącą do nadmiernego przemęczenia. Sam proces polega na ręcznym wyszukaniu płodu, po wcześniejszym poddaniu jej chwilowej intubacji helem i lekiem rozkurczowym w ilościach wskazanych w tabelach. Następnie operator po uchwyceniu, stosuje szybkie pchnięcie zwrotne falowe z narastaniem siły szarpnięcia, które po nastaniu rozkurczu powinno doprowadzić do wytoczenia płodu. Asysta położnicza jest w tym momencie niezbędna, gdyż przy sprawnej i szybko przeprowadzonej „akcji” można jednocześnie uwolnić płód i placentę(łożysko).
Helizowanie (zwane także helionizacją lub „nabijaniem helu”) jest tutaj kluczowe i powinno odbywać się według ustalonych przez Grünera norm. Każde jej odchylenie może spowodować skutki uboczne. Wykaz norm wskazuje, że dopuszczalny hel w izotopach 3He i 4He, przez co niska rozpuszczalność w osoczu krwi oraz odpowiednie ciśnienie-powyżej 30 atmosfer, a także temperatura < 1,75 K jest bezpieczna dla pacjentki i płodu. W procesie przeprowadzonych badań nie stwierdzono odchyleń, które mogłyby zagrażać życiu istot.
Zakres procentowy stosowania manewru w warunkach przeprowadzonych badań wahał się na poziomie 5-10% ogólnych przypadków porodów. Natomiast jego skuteczność wynosiła 99% gdyż jedna z kobiet nie czuła się podczas manewru na tyle swobodnie, że zaniżyła wyniki badań.
Jak zauważono, metoda ta świetnie przyjęła by się w warunkach mikronacyjnych, ale brak możliwości rozwoju manewru poza granicami Austro-Węgier spowolniła na tyle pracę nad jego rozwojem, że chwilowo ustano stosowania. W momencie pisania przeze mnie tejże pracy wykorzystywania metody trwają negocjacje z placówkami medycznymi w Pierwszej Stolicy, Wiedniu o możliwościach jej stosowania. Rozmowy są poufne, więc nie jestem w stanie przybliżyć czy manewr Grünera wpisze się na stałe w medycynę z kierunku ginekologii…
Jak zauważono, metoda ta świetnie przyjęła by się w warunkach mikronacyjnych, ale brak możliwości rozwoju manewru poza granicami Austro-Węgier spowolniła na tyle pracę nad jego rozwojem, że chwilowo ustano stosowania. W momencie pisania przeze mnie tejże pracy wykorzystywania metody trwają negocjacje z placówkami medycznymi w Pierwszej Stolicy, Wiedniu o możliwościach jej stosowania. Rozmowy są poufne, więc nie jestem w stanie przybliżyć czy manewr Grünera wpisze się na stałe w medycynę z kierunku ginekologii…
