Restauracja Karl i Berta

[Michał F. Lubomirski]

Do restauracji wszedł człowiek w stroju szlacheckim, galowo ubrany. Był to kanclerz wielki Rzeczypospolitej, Michał Lubomirski. Gdy zobaczył znajomą twarz, skłonił się, poszedł do stolika i rzekł:
— Witajcie, Wasza Książęca Mość, dobrze was widzieć.
Gdy został zaproszony, by usiąść, uczynił to. Za chwilę obaj panowie byli pogrążeni w rozmowie na temat aktualnych wydarzeń.

[Friedrich von Baden]

Kiedy książę usłyszał znajomy głos przerwał rozmyślanie i zwrócił oczy w kierunku nadchodzącego gościa.
- Jego Ekscelencja Kanclerz Wielki Michał Franciszek Lubomirski Lisewicz we własnej osobie. Witam i zapraszam do stolika. - odrzekł pogodnym głosem książę Badenii. Nie dając gościowi odpowiedzieć rzekł:
- Będzie mi bardzo miło móc gościć tak znamienitego towarzysza przy swym stole. Proszę się nie krępować jeśli chodzi o jedzenie. Gospodarze miejsca zaoferowali się opłacić nasz pobyt. - powiedział Niemiec. Polski szlachcic usiadł przy stole, a za chwilę podszedł do niego kelner z menu. Siedzącemu zaś już od pewnej chwili Fryderykowi podano chłodnik. Po krótkim momencie na stole postawiono butelkę świetnego wytrawnego wina. Wnet garson nalał obu gościom trunku do kieliszków, oraz zapytał Herr Michała:
- Czym mogę służyć ? Czy wybrał już Pan coś z karty dań ?

[Michał F. Lubomirski]

Michał odrzekł:
— A... tak, tak. Poproszę — tu się zawahał i z niepewnością w głosie powiedział — Pamba ya kondoo, ten ser zapiekany.
Gdy kelner się oddalił, Michał zwrócił się do rozmówcy:
— Jak przebiegła podróż? I o czym Waszmość myśli?

[Friedrich von Baden]

- Podróż minęła mi dość sprawnie. Najpierw państwowym okrętem przepłynąłem ocean, wysiadłem w austriackim porcie, skąd przyjechałem pociągiem do Kotliny. - powiedział Fryderyk. Na chwilę spuścił wzrok z swego rozmówcy, aby zerknąć w kartę jednak zaraz powrócił oczami w kierunku interlokutora, po czym odpowiedział na drugie pytanie:
- Od kilku dni zastanawiam się jaki bedzie finał sporu, który powstał pomiędzy Rzeczpospolitą a Edelweiss o wyspę Nowej Kurlandii. Przybyłem tu na prośbę cesarza niemieckiego, w celu obserwacji sytuacji. Wszyscy jestesmy ciekawi epilogu tego konfliktu. - powiedział poseł z Niemiec.

[Michał F. Lubomirski]

— Tak tak, to prawda. Wybuchła niemała afera i to na skalę międzynarodową. Liczę jednak, że niebawem dojdziemy do porozumienia — rzekł Michał.
— Ale przyzna Waszmość, że aktywność jednak to w mikroświecie wzbudziło.
Zaraz przyszedł kelner i przyniósł danie, na jakie czekał Michał. Ten podziękował i popatrzył z apetytem na jedzenie, zwłaszcza, że był głodny. Zanim jednak zabrał się do spożywania posiłku powstał i wzniósł toast:
— Za pomyślność Cesarstwa Niemieckiego i Rzeczypospolitej oraz Gospodarzy, a także pomyślne rozwiązanie sporu w sprawie La Palmy!

[Friedrich von Baden]

- Muszę przyznać Wam rację Mości Panie Kanclerzu. - powiedział książę Badenii. Kiedy zaś Michał Lisewicz wzniósł toast, Fryderyk Badeński wstał i dołączył się do toastu. Następnie zaś usiadł i zaczął jeść swój chłodnik. Dwaj dżentelmeni zajęli się swymi przystawkami, chwilę tak razem w ciszy pojedli. Kiedy zaś skończyli, kelnerzy zabrali ich talerze, po czym jeden z nich, który obsługiwał dziś ich stolik zapytał:
- Szanowni Panowie, czy mogę przyjąć zamówienie na dania główne ?
Pierwszy odezwał się Książę von Baden:
- Tak. Ja poproszę o dzika w sosie własnym z ziemniakami zapiekanymi. - a zaraz skierował oczy na drugiego gościa przy stoliku. - Michale weźmiesz to samo ? - zapytał.
Polski szlachcic odpowiedział: - Dla mnie to samo proszę.
Kelner powtórzył na głos zamówienie:
- Dzik w sosie własnym z ziemniakami zapiekanymi, dwa razy. - zapisał sobie na kartce, po czym dopytał:
- Czy życzą sobie Panowie jeszcze czegoś? Np. do picia. - Fryderyk odparł: Nie dziękujemy, na razie tyle. - Kelner ukłonił się gościom i poszedł do kuchni.
Fryderyk zaś rzucił komentarzem: - Pusto tu dość na tej sali. Jesteśmy chyba jedynymi gościmy. Chyba zatem szybko podadzą nam nasz posiłek. - powiedział z uśmiechem na ustach.